Maandag 2 januari: De Vlucht

Ik ben vanmorgen om 07.00 uur opgestaan om 08.00 rijden we naar Reek om samen met Janneke Meggelaars de reis te vervolgen naar het vliegveld (Schiphol Amsterdam). Om 10.30 uur moeten we inchecken. Het vliegtuig naar Helsinki-Vantaan airport vertrekt pas om 12.30 ons vluchtnummer is KL1169. Eerst de bagage afgeven zodat we dat niet de hele tijd mee hoeven te sjouwen. We mogen eigenlijk maar 20 kilo in ons koffer en 10 kilo in onze handbagage hebben. Ik heb alleen een beetje overgewicht 23.08 kilo in mijn koffer en dan nog 13 of 14 kilo aan handbagage. Omdat we elektronische tickets hebben moeten we ons aanmelden bij een machine. Om vervolgens aan te sluiten bij de lange, lange rij voor balie 13 waar we onze bagage af moeten geven. Als we aan de beurt zijn verteld de vrouw achter de balie ons iets wat we allang weten, namelijk dat we overgewicht hebben. Gelukkig doet ze er niet zo moeilijk over en hoeven we niet bij te betalen. Wel verteld ze ons dat we er op onze terugreis rekening mee moeten houden dat we niet te veel meenemen. 20 Kilo voor 4 maanden is gewoon te weinig dus…. . Nadat we onze bagage hebben afgegeven is er nog even tijd om iets te drinken. Het begint nu wel te kriebelen bij mij. Dit wordt voor mij de eerste keer dat ik ga vliegen en nu ik op schiphol ben valt me ineens op dat die vliegtuigen wel heel erg groot zijn. Rond 12.00 uur is het tijd om te gaan (toch wel moeilijk om afscheid te nemen van iedereen) maar voor we naar onze gate kunnen, moeten we eerst door de douane heen. En jawel hoor wanneer ik onder het poortje doorloop beginnen er rode lampjes te branden. Ik word eerst helemaal gefouilleerd en vervolgens kan ik mijn bergschoenen die ik aan heb uit gaan trekken, zodat deze onder de scanner door kunnen. Er is niks mis mee dus kunnen we onze reis vervolgen. Bij de gate moeten we nog even wachten tot deze geopend is en we aan boord van het vliegtuig kunnen gaan. De piloot vertelt ons bij het instappen nog even dat we de kou tegemoet gaan. Eigenlijk hebben we twee plaatsen achter elkaar maar de persoon naast me heeft er geen problemen mee om op Janneke’s plaats te gaan zitten. Ik heb al gezegd dat dit voor mij de eerste keer is dat ik ga vliegen. Het opstijgen waar ik zelf heel erg tegenop keek valt eigenlijk reuze mee. Ik kan het vergelijken met een (raket)simulator zoals je die in sommige pretparken hebt. Ik heb wel een beetje last gehad van mijn oren, maar wanneer je naar buiten kijkt ben je dat snel vergeten. Het is zo mooi om te zien hoe zo’n groot vliegtuig gewoon blijft hangen in de lucht. Ook het moment waarop je door de wolken heen gaat om er vervolgens boven te gaan vliegen is mooi. Ineens ziet de wereld onder je eruit als een sneeuwlandschap. Alleen wanneer het vliegtuig een bocht maakt of over een drempel (iets omhoog gaat door waarschijnlijk turbulentie) krijg ik een raar gevoel van binnen. Halverwege onze vlucht krijgen we een plezierige verassing. Omdat we pas om 12.30 vertrokken dachten we niet dat we eten zouden krijgen tijdens onze vlucht. Halverwege de vlucht deelden de steward en de stewardess eten uit. We kregen één of ander pizzabroodje, een koude zure pasta en toastjes met kruidenboter. Het zat in een heel mooi pakketje met een heel klein plastic bestek (mes, vork, lepel). Naast het eten kwamen ze ook verschillende keren drinken brengen. Vlak voor ze aangaven de landing in te zetten werd ons verteld er rekening mee te houden dat het in Finland 1 uur later is. Het vliegtuig zal dus om 16.00 plaatselijke tijd landen. Het was heel vreemd om te zien, want in de lucht vlakt voor de landing was het nog heel erg licht. Vrij snel nadat we aan de landing begonnen werd het steeds donkerder. Toen we uit het vliegtuig stapten was het pikdonker. Eenmaal uit het vliegtuig moesten we onze bagage ophalen. Ik had geluk dat mijn koffer als één van de eerste op de band lag dus dat was geen probleem. We hebben nog een hele tijd staan wachten op Janneke’s koffer. Met onze koffers en de rest van de bagage zijn we op zoek gegaan naar de bus op platform 1C. We hadden begrepen van de andere buitenlandsstudenten en de mensen van het bureau internationalisering dat de Finnen redelijk goed Engels spreken. Voor de zekerheid had ik de vragen die ik aan de buschauffeur wilden stellen in het Fins op papier gezet. Dus toen de bus er was heb ik op mijn beste engels gevraagd of het de goede bus was. De buschauffeur maakte duidelijk dat hij mij niet begreep dus ik pak het blad met de Finse vertaling. Bleek hij ook dat niet te begrijpend. Gelukkig was er een Fins meisje die ook naar Jyväskylä moest die wel heel goed engels sprak. We moesten eerst onze koffer in de bus laden. Vervolgens reden we naar Lahti waar we over moesten stappen op een ander bus naar Jyväskylä. Het was een hele lange busrit maar zeker de moeite waard, want ondanks dat het zo donker was kon je al volop genieten van het Finse sneeuwlandschap. Eenmaal op het station in Jyväskylä bleek zo’n beetje de hele bus vol te zitten met exchange students. Zoals Jonna al in haar mailtje gezegd had stond ze klaar met een papier met daarop mijn naam dus het was niet moeilijk om elkaar te vinden. Binnen in het station stond Kaisa te wachten op een aantal andere studenten die met de trein kwamen. Dus Janneke had ook heel snel haar tutor gevonden. Op het station hebben we nog een tijdje gewacht op een paar studenten die per taxi naar het station kwamen. Vervolgens zijn we met de taxi naar Kortepohja gereden. In kortepohja werden we door onze tutors naar onze kamer gebracht en werd er het één en ander uitgelegd. Gelukkig was er op de kamer ook nog een telefoon, want met mijn prepaid abonnement van Telfort kon ik niet bellen vanuit Finland. Na een telefoontje naar het thuisfront, heb ik het belangrijkste (voor de nacht en ochtend) uit mijn koffer gepakt en ben ik gaan slapen. Het was een mooie, maar lange en vermoeiende reis.