Donderdag 2 maart:

Voor 2 dagen terug hebben we een “fieldtrip in the nature” gemaakt samen met onze professor van teaching Biologie and Geografie. En ons hele klasje van 5 studenten groot. Het heeft me 2 dagen gekost om de foto’s in mijn album te zetten. Iets is er niet helemaal goed met de computerverbinding hier. ’s Morgens vroeg om 08.05 hebben we de bus naar het centrum gepakt. Daar moesten we op zoek naar lijn 2 die ons naar Kaunisharju zou brengen. Gisteren had onze professor een tekening op het bord gemaakt van de route. Nadat de bus een berg op reed moesten we uitstappen. Allemaal leuk en aardig, maar wat voor ons Nederlanders een berg is, is voor Finse begrippen een heuveltje. Daar ging het dus al bijna mis. Gelukkig konden we met handen en voeten duidelijk maken aan onze buschauffeur waar we moesten zijn. Dus toen we te vroeg uitstapten schreeuwde hij ons toe dat we terug naar binnen moesten. Even later werd duidelijk wat onze professor met een berg bedoelde. Want na een scherpe bocht naar rechts ging de weg ineens steil omhoog. Eenmaal bovenaan maakte de buschauffeur ons duidelijk dat dit wel de juiste halte was. Met z’n allen uit de bus, maar alles wat we zagen geen professor. En dat terwijl hij gezegd had ons bij de halte op te pikken.
Na even rond gekeken te hebben bij de bushalte viel mijn blik op een dik ingepakt mannetje dat naar ons toe kwam lopen. Aan het zwaaien konden we zien dat hij ons herkende, maar dit mannetje leek in niets op onze keurige professor (altijd net in het pak, compleet met stropdas). Misschien dat een pak niet het meest geschikte outfit is voor een fieldtrip. Voor we de natuur in gaan lopen we eerst even langs het huis van de professor. Hij verteld ons waarom dit (boven op een berg) de beste plek is om je huis te bouwen. Nooit geweten dat het boven op een berg minder koud was dan in het dal. We lopen richting de bosrand waar hij ons uitlegt wat naar zijn idee goed natuuronderwijs is. Iets waar ik met hem wel eens ben is dat kinderen tegenwoordig veel te veel feiten uit boeken moeten leren. We gaan vandaag beleven hoe dit ook anders kan. Wanneer we verder het bos inlopen zien we ineens één van de vele Finse meren opdoemen. Zo buiten Jyväskylä krijg je pas in de gaten hoe machtig mooi de natuur hier is. Op het meer dat vol licht met sneeuw begint onze professor met zijn uitleg over sporen. Want daar gaan we vandaag naar opzoek. Nadat hij uitgelegd heeft hoe het spoor van een konijn eruit ziet en hoe zoiets tot stand komt is het onze beurt. Één voor één moeten we de verschillende sporen na springen in de sneeuw. Sommige zijn heel herkenbaar andere zijn best wel lastig. Vooral het spoor van een nerts aangezien wij zelf niet zo’n lang lichaam hebben. Maar het idee is duidelijk en dit is een goede manier om je bewust te worden van de verschillende sporen die je tegen kunt komen. We vervolgen onze weg en trekken wat meer de bergen in. Over een smal slinger paadje dat duidelijk door mensen aangelopen is in de sneeuw. Het paadje is net twee voeten breed en wanneer je een stap meer naar links of rechts zet zak je weg in de verse sneeuw. Het kost me heel wat moeite om de groep bij te houden. Want nu we wat meer op hoogte komen merk ik toch weer dat ik een astma patiënt ben. Halverwege gaat het echt niet meer en moet ik even stoppen om mijn medicijnen in te nemen. De verdere tocht naar boven doen we gelukkig iets rustiger aan. Ik ben toch blij dat ik mee ben gegaan, want het uitzicht hierboven is het dubbel en dwars waard. Echt heel mooi om te zien die uitgestrekte meren wanneer je net over de boomtoppen heenkijkt. Dit is het punt voor onze pauze. Ben toch wel blij dat ik een thermoskan thee meegenomen heb. Want ondanks dat niet de beloofde -20 is gehaald is -16 toch nog redelijk koud voor een fieldtrip. Inmiddels kennen we het Finse gezegde wel voort. "It is not the weather, which is cold, but it is you, who have not proper cloths on." Op onze terugweg lopen we nog langs een aantal typisch Finse huizen op. Het zonnetje begint nu aardig door te breken. Voor we met de bus weer terug naar Jyväskylä gaan, gaan we eerst nog wat vogels spotten. Onze professor gebruikt een hele leuke tactiek, want zodra we een vogel zien mogen we nog niet z’n naam noemen. Niet dat het voor mij mogelijk zou zijn, want ik mag blij zijn wanneer ik de beestjes bij hun Nederlandse naam kan noemen. Nee, we moeten eerst alles aan het diertje omschrijven. Kleur, grote (hoewel dit moeilijk in te schatten is vanwege de afstand), manier van vliegen, vorm, gedrag, het geluid wat ze produceren. In plaats van het onthouden van vogels leert hij ons ze met elkaar te vergelijken. En inderdaad na een aantal minuten kun je al een paar verschillende soorten onderscheiden. Deze les ga ik zeker meenemen in mijn eigen ontwikkeling. En het werkt niet alleen voor vogels, maar ook voor planten, dieren, insecten. Door te kijken zonder meteen de naam te noemen ben je bewuster bezig met het ontdekken van bijzondere dingen. En door zelf te proberen om de manier van voortbewegen te imiteren kun je de sporen veel gemakkelijker herkennen.

http://www.mijnalbum.nl/Album=A4TPKCIW